Ironisch onstabiel
Mijn aandacht verslapt
Het oog voor de mens
Alles om me heen
Ik voel me niet gesnapt
Met mijn prive lens
Voor een ander van steen
Ik voel me op slot
Kan me niet openbaren
Waar is mijn weg?
Ik verval in zelfspot
Vol gevoelige snaren
Zonder eigen overleg
Lachen over mezelf
Over mijn eigen leven
Wat ik niet kan vinden
Dwalen in mijn gewelf
Waar niks valt te beleven
Alleen wat zure winden
Lachen om hoe het staat,
Spotten met mijn kijk,
Tot ik realiteit vergeet
Hoe het met me gaat?
Ik voel dat ik bezwijk,
Tot ik niks meer weet
Plots hoor ik ‘Stop!’
In mijn eigen geest
Met hart en ziel
Leven staat weer op
Was ver weggeweest
Ik was ironisch onstabiel