niets
de wind roept me toe
de diepte smeekt me
om hem te trotseren
mijn geest verlangt naar
één stap,
die ene allerlaatste pas.
met mijn voet boven de lucht zwevend
hoor ik je zeggen
laat me niet alleen
samen kunnen we het redden
ma ga niet stappen op de wind
blijf bij mij, want
het leven heeft je te veel te bieden.
leef op mij,
vertouw op de rots uit je leven
Maar stap niet in het niets
niets is wat me lonkt
geen pijn, geen verdriet,
alles is wat me wegstuwt
weg van alles is wat ik wil
maar niet durf
wacht op mij
zeg ik tegen het niets
ik draai me om, en val
de diepte in,
naar de veiligheid
van je armen
Reacties op dit gedicht
| Meke: | Vrijdag, mei 26, 2006 21:23 |
| Dit ontneemt me de adem... Geloof het en blijf het geloven... Want het is waar, Mijn kleine armpjes staan altijd open voor jouw grote zorgen -en ook de kleintjes- Dikke kus van uw schattie :-) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: koenie | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 23 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||