dag Maas jij ouwe rakker
dag Maas jij ouwe rakker
jij danste rusteloos alsof de lente
jou niet droeg
ik weet vanmorgen was het vroeg
en je hart rouwt nog steeds
in een dal vol onbegrip
dag oude huis en mijn verlaten stad
ik ga henen daar waar het Wad de zon
verkoelt – de polder een verlaten land
naar een strand zonder zand
dag Maas jij ouwe rakker, jij weende
tot ver in droge akkers toch zal ik jouw
oever nooit vergeten daar waar we
struinden tussen jouw maagdelijke
witte stenen
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Woensdag, mei 24, 2006 23:27 |
| Liefdevol gedicht Elze. Liefs, Gert |
|
| Cheeke: | Woensdag, mei 24, 2006 23:22 |
| Ja,alles brengt herinneringen mee...en afscheid nemen doet altijd een beetje pijn en is altijd een beetje sterven. Toch een pracht van een gedicht!!! Liefs, Cheeke |
|
| Jan van Dord: | Woensdag, mei 24, 2006 21:05 |
| Heel mooi !! jan |
|
| m@rcel: | Woensdag, mei 24, 2006 18:39 |
| wat ontzettend mooi Elze Liefs m@rcel |
|
| wijnand.: | Woensdag, mei 24, 2006 18:13 |
| prachtig zie het voor mij | |
| mums: | Woensdag, mei 24, 2006 16:17 |
| schitterend die verhuizing en het gevoel daarbij verwoord. liefs mums |
|
| Will Hanssen: | Woensdag, mei 24, 2006 16:08 |
| Heel erg mooi dit. Elk afscheid is de geboorte van een herinnering. Liefs, Will |
|
| L!@: | Woensdag, mei 24, 2006 15:56 |
| prachtig Elze...laifs,,L!@ | |
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||