voorbij de Romaanse poort
voorbij de Romaanse poort
uit ongelijke stenen gemetseld
heeft een muze die mij bekoord
zich op mijn schoot genesteld
ik ruik haar geurenpalet
die mijn doen zweven
door ongekende sferen
mij doordringen
van scheppende beelden
ook al blijft haar tastbare
nabijheid onverlet
het aardse wil ik niet onteren
ik zie in de glans
van haar blikken
de rozenperken bloeien
haar lippen vormen
de grenzen van het heelal
waaruit zoete sappen vloeien
ik weet het zeker
zij wil mij verlichte
jaren schenken
wel duizend in getal
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Vrijdag, oktober 19, 2007 20:23 |
| Een parel, heel bijzonder. Liefs, Hilly |
|
| chocaatje: | Donderdag, mei 25, 2006 15:37 |
| Kijk deze is gewoon erg mooi.Liefs mieke | |
| sunset: | Donderdag, mei 25, 2006 11:35 |
| Heerlijk Hans. Een waar leesgenot (Ondanks dat het ''die mij doet zweven''moet zijn ;=) - want slaat terug op ''kleurenpalet = overduidelijk enkelvoud). Liefs, sunset |
|
| julius dreyfsandt zu schlamm: | Donderdag, mei 25, 2006 11:29 |
| Klaes: | Donderdag, mei 25, 2006 11:16 |
| prachtig mooi lezend in kadans groet/klaes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt z.s. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||