mes van bezinning
Verkrampte vingers hebben een mes
Ik hoor ze te bewegen
Het mes weg te gooien
Met afschuw
Ik duw het tegen mijn arm
Er verschijnt een druppel
Doordringend rood
Zoete pijn
De druppel wordt groter
Aangetrokken door de aarde
Pets, op de grond
Kleurt het zand bruin
Ik proef mijn arm
Mijn bloed, mezelf
Mijn pijn
Mijn verdriet
Zoete steken
Bittere tranen
Al krassende op mijn arm
Kom ik tot bezinning
Ik móet stoppen
Dat weet ik wel
Maar als mijn ouders
Zo vreselijk schreeuwen…
Ik hoor ze te bewegen
Het mes weg te gooien
Met afschuw
Ik duw het tegen mijn arm
Er verschijnt een druppel
Doordringend rood
Zoete pijn
De druppel wordt groter
Aangetrokken door de aarde
Pets, op de grond
Kleurt het zand bruin
Ik proef mijn arm
Mijn bloed, mezelf
Mijn pijn
Mijn verdriet
Zoete steken
Bittere tranen
Al krassende op mijn arm
Kom ik tot bezinning
Ik móet stoppen
Dat weet ik wel
Maar als mijn ouders
Zo vreselijk schreeuwen…
Reacties op dit gedicht
| schaduwzuster: | Vrijdag, mei 26, 2006 18:35 |
| dit slaat niet op mij hoor :) | |
| horse_lover : | Donderdag, mei 25, 2006 22:50 |
| zo mooi zo sprekend voledige waarheid helaas, voel me er in thuis heel veel sterkte en hopelijk kom je er van af kus horse_lover | |
Over dit gedicht
| Auteur: schaduwzuster | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||