Al een half jaar werk ik voor me nieuwe baas,
in het begin was het nogal erg wennen,
Mijn leven is wel een stuk beter,
vooral sinds ik HAAR leerde kennen.
In de pauzes ging ik altijd buiten roken,
en buiten stond ze dan vaak ook.
Maar verlegen als ik ben, durfde ik niets te zeggen,
en verschuilde ik me achter de rook.
Maar langzamerhand ging het steeds beter,
we lachten en gierden ons rot.
We begonnen met elkaar te smsen,
de vriendschap die groeide echt vlot.
Op een vrijdag gingen we naar de film,
en deze avond was voor mij een succes.
Maar na een lang telefoongesprek op dinsdag,
was ik niet echt altijd meer bij de les.
We bleken veel gemeen te hebben,
zelfs al in verband met onze jeugd.
Er is een soort verbintenis,
en dat doet me juist zo'n vreugd.
Maar iets is me toch wel duidelijk,
mijn gevoel word meer dan een vriendschap.
Maar door wat eigen levenservaring,
durf ik het niet te nemen, die eerste stap.
Ik ben bang dat zij dit niet heeft,
dat ze zoekt naar een goede vriendschap.
En die wil ik NIET verprutsen,
dus durf ik het niet aan, die "eerste stap"