Net als vroeger
Ze zit vastgebonden in een stoel,
ze hangt een beetje voorover
ik roep haar naam, een beetje luid
want ze wordt steeds dover.
Het doet me pijn, haar zo te zien,
zo rusteloos en moe
ze is zo bang alleen te zijn,
ze geeft het nu zelfs toe.
Ik zie de angst in haar ogen,
ik zie daarin ook verdriet
maar ik voel des te harder,
de onmacht want helpen kan ik niet.
Het is voor haar eigen bestwil
dat ze vastzit in haar stoel
maar het geeft haar vast wel,
een heel opgesloten gevoel.
Steeds al ik nu bij haar kom,
zie ik telkens weer
dat ze achteruit gaat
en dat doet me zeer.
Ik voel de rust in haar lichaam,
als ik haar even streel
dat is het enigste wat ik nog doen kan,
maar ja, dat is niet veel.
Dat zijn maar korte momenten
en haar wereldje is zo klein
Och kon het maar gewoon weer,
net als vroeger zijn.
(Sorry, voor dit droevige gedicht
in deze Sinterklaastijd,
maar ook ik moet af en toe
even mijn emoties kwijt.)
ze hangt een beetje voorover
ik roep haar naam, een beetje luid
want ze wordt steeds dover.
Het doet me pijn, haar zo te zien,
zo rusteloos en moe
ze is zo bang alleen te zijn,
ze geeft het nu zelfs toe.
Ik zie de angst in haar ogen,
ik zie daarin ook verdriet
maar ik voel des te harder,
de onmacht want helpen kan ik niet.
Het is voor haar eigen bestwil
dat ze vastzit in haar stoel
maar het geeft haar vast wel,
een heel opgesloten gevoel.
Steeds al ik nu bij haar kom,
zie ik telkens weer
dat ze achteruit gaat
en dat doet me zeer.
Ik voel de rust in haar lichaam,
als ik haar even streel
dat is het enigste wat ik nog doen kan,
maar ja, dat is niet veel.
Dat zijn maar korte momenten
en haar wereldje is zo klein
Och kon het maar gewoon weer,
net als vroeger zijn.
(Sorry, voor dit droevige gedicht
in deze Sinterklaastijd,
maar ook ik moet af en toe
even mijn emoties kwijt.)
Reacties op dit gedicht
| Dani: | Vrijdag, december 07, 2001 23:47 |
| Lieve Doortje, Wat een mooi gedicht! En heel herkenbaar voor velen, denk ik. Dus je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Jouw gedichten zijn mooie geschenken voor velen! Ook deze! Heel veel sterkte! Liefs & knuffies, Dani |
|
| Hans Winter: | Woensdag, december 05, 2001 23:59 |
| Een streling als sinterklaascadeautje is zo gek nog niet. |
|
| michris: | Woensdag, december 05, 2001 22:46 |
| Vol van liefde geschreven...en is het juist niet nu in deze maand dat emoties sterker zijn dan in andere maanden. Emoties laten zien is geen teken van zwakte, maar juist van sterk zijn. Dus daar hoort ook geen verontschuldiging bij, liefs michris |
|
| Sheena: | Woensdag, december 05, 2001 20:19 |
| Prachtig, weemoedig en zacht ... gelukkig dat je ons juist deze, niet onthouden hebt .. liefs, Sheena |
|
| lejaeghere rudi: | Woensdag, december 05, 2001 19:23 |
| Ik begrijp het Doortje, ik heb zelf ook zo'n ervaring meegemaakt, niet prettig, maar het hoort helaas soms bij ons leven. Denk aan de goede herinneringen, voor mij helpt dit toch. Rudi | |
| Robski: | Woensdag, december 05, 2001 19:07 |
| Geen verontschuldiging nodig... Heel mooi en gevoelig geschreven... sterkte Doortje.. Liefs, Rob |
|
| Albrecht Paul: | Woensdag, december 05, 2001 16:05 |
| Jammer dat het nooit meer wordt als vroeger. Je zult het moeten doen met al het goede dat je gekregen hebt, Doortje. En dat koesteren in je hart, laten verderleven in anderen. Intussen... doe je wat je doet. En dat is heeeeel goed. |
|
| 11je: | Woensdag, december 05, 2001 11:29 |
| emotie is leven doortje daarvoor hoef je geen sorry te zeggen.. je gedicht is heel herkenbaar liefs 11je |
|
| Mr. Frog-Fish: | Woensdag, december 05, 2001 11:12 |
| geen sorry's hoor... Dit is nu eenmaal een tijd van emoties... jouwe is aan een kant heel intens, maar ook heel mooi... 't zijn toch de kleine dingen die het doen... ;) Grts... |
|
| christina: | Woensdag, december 05, 2001 08:22 |
| Geen sorry he En juist op deze dagen heb je dat nodig om je emotie,s even te uiten Knuffie he Christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huting |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2001 | ||
| Thema's: | ||