LR Sarina
De aarde die ons draagt
beeft even en we vallen om
alsof de laatste trede van de trap
omlaag ophoudt te bestaan
Verbazing en angst klemmen
ons vast, muren storten in
bomen bewegen hun kruinen
heftig bij windstil weer
Jij kijkt me begrijpend aan
streelt mijn gespannen kaken
wrijft de harde gespannen rug
laat jouw zachtheid me raken
beeft even en we vallen om
alsof de laatste trede van de trap
omlaag ophoudt te bestaan
Verbazing en angst klemmen
ons vast, muren storten in
bomen bewegen hun kruinen
heftig bij windstil weer
Jij kijkt me begrijpend aan
streelt mijn gespannen kaken
wrijft de harde gespannen rug
laat jouw zachtheid me raken
Reacties op dit gedicht
| Grittle: | Woensdag, mei 31, 2006 19:21 |
| Deze raakt... Liefdevol dichtje! Liefs, |
|
| milamber: | Woensdag, mei 31, 2006 19:20 |
| mmmm, lekker geschreven erg fijn gr kerwin |
|
| Green eyes: | Woensdag, mei 31, 2006 13:53 |
| Mooi in smaak gesteld... Liefs/Green eyes |
|
| lachebekje1988: | Woensdag, mei 31, 2006 11:12 |
| Heerlijk om te lezen dit! Liefs, |
|
| sunset: | Woensdag, mei 31, 2006 09:50 |
| Ik lees jou meestal graag. Zoals nu. Liefs, sunset |
|
| DANTY: | Woensdag, mei 31, 2006 01:31 |
| ALTIJD PRETTIG ZO IEMAND IN DE BUURT..ZEG IK | |
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||