Als een sprookje dat langzamerhand zal beginnen
Hoor je de stemmen krakend van spanning
Hopend dat anderen worden meegesleurd in hun zelfbedacht verhaal.
Als een gedicht dat rijmt, als woorden die rijmen
Als zinnen die op elkaar aansluiten om de één of andere reden
En het hoeft niet realistisch te blijven
Zolang het klopt en samen hoort.
Zolang er tenminste 1 connectie is
Tussen de verschillende delen.
Als een puzzel die stukje voor stukje in elkaar
Word gestoken en een steeds groter wordend verhaal afbeeld.
Als een lied dat blijft zingen en ons steeds opnieuw verrast
Met zijn onverwachtste maar toch zo voorspelbare klanken
Als een beugel die er voor zorgt dat alle tanden netjes
Op zijn ‘waar-ze-horen-te-staan’ plaats komen te staan
En steeds wil ik al naar het einde als de spanning van het sprookje me nog volop mee probeert te sleuren in zijn verhaal
En steeds wil ik al rijmen als er nog niets te rijmen valt
En steeds wil ik het verhaal al zien als het nog niet gemaakt is
En steeds wil ik al een mooi gebit nog voor de beugel er is.
En steeds wil ik er al zijn als ik er nog niet ben