Moeder (2)
Moeder (2)
Vragen uit jouw mond werden allengs verwijten
de mijne waren even ongegrond, zelfs verstomd
en onuitgesproken, was onrecht wat we hoorden
niet de woorden uit rede of vergiffenis, het immer vuren
weerhield ons van een bitter slikken, een vrede van veldslagen
vol rook en nederlagen smeulde achter zoveel blikken
Elk verdriet lieten we varen, ze schoot hopeloos tekort
en zou je leed nooit evenaren, dus ruilen we nu pijnen
ik bloedt voor jou de liefde uit - naam van hetzelfde bloed
dat door jouw lichaam vloeit, de verwantschap kennen we
niet tot genegenheid, maar in de zelfhaat die wij weerspiegelt zien
en de schaamte die ons leidt, ontkennen we beide elke vorm van spijt
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||