Eenzame nacht
je hekelt de korte dagen
die je maar voor de helft beleeft
het is koud en kil in je hart
je draait je om in je bed
de dekens zijn klef en klam
maanlicht verlicht je bleek gezicht
er waren mensen voor wie je hebt geleefd
maar zij zijn weggeglipt
op de slippen van het witte gordijn
het raam knarst en piept
watervallen achter je ogen
gericht naar het niets
oh, mijn godheid in de hemelen
ontrek me van de wereld
zoals de wereld zich van me ontrokken heeft
die je maar voor de helft beleeft
het is koud en kil in je hart
je draait je om in je bed
de dekens zijn klef en klam
maanlicht verlicht je bleek gezicht
er waren mensen voor wie je hebt geleefd
maar zij zijn weggeglipt
op de slippen van het witte gordijn
het raam knarst en piept
watervallen achter je ogen
gericht naar het niets
oh, mijn godheid in de hemelen
ontrek me van de wereld
zoals de wereld zich van me ontrokken heeft
Reacties op dit gedicht
| stiekem*alleen: | Woensdag, juni 07, 2006 21:01 |
| heeel mooi beschreven veel liefs & sterkte mandy | |
| switi lobi: | Woensdag, juni 07, 2006 09:35 |
| Prachtig de eenzaamheid geschreven..... Gooi de ramen open en laat de zon toe naar binnen te schijnen............. Dikke kus, liefsliefs....switi lobi |
|
| sunset: | Woensdag, juni 07, 2006 08:53 |
| Zo voelbaar triest eenzaam. Liefs en mijn warme genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Engelenzucht | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||