alleen
Ik zit op mijn kamer
Helemaal alleen
Ik luister naar de stilte
Naar de stilte om mij heen
Zacht hoor ik de regen
Tikkend op het raam
De maan schijnt door de wolken
En de wind fluistert je naam
Ik voel me ongelukkig
Eenzaam, koud en bang
Ik kan m’n tranen niet bedwingen
En ze stromen over m’n wang
Snel veeg ik ze weg
Bang dat iemand het ziet
Ze zouden om me lachen
Om mijn tranen van verdriet…
Iedereen ziet mij als een meisje
Met een grote mond
Maar heel diep in mijn hart
Zit een grote wond
Er is zoveel stukgemaakt
Zoveel dat mijn hart heeft geraakt
Niemand moet het merken
Ik kan alles zelf verwerken
Ik zal er zelf voor vechten
Voor een beter leven
Ik vraag alleen één ding
Hou mij vast voor heel even…
Zodat ik er weer voor kan gaan
En de pijn in mijn hart kan verslaan…
Ik zit helemaal alleen
Niemand om me heen
Verstrikt in mijn gevoel
Niemand snapt wat ik bedoel
Verwikkelt in mijn pijn
Wou dat het normaal kon zijn
M’n angst is verduisterd
Gedichten omdat er niemand naar me luistert
Elke traan voelt koud
Alsof er niemand van me houd…
Reacties op dit gedicht
| Jan van Dord: | Donderdag, juni 15, 2006 20:57 |
| Verdriet is duidelijk, maar geweldig goed geschreven !!! jan |
|
| meta85: | Donderdag, juni 15, 2006 14:49 |
| stilte... liefs meta |
|
| Aquarel: | Donderdag, juni 15, 2006 13:48 |
| Verdrietig en herkenbaar... Groetjes, Aquarel |
|
| appeltje: | Donderdag, juni 15, 2006 13:39 |
| heel mooi neergezet, heel veel sterkte knuf en liefs appeltje |
|
| QueenBee: | Donderdag, juni 15, 2006 13:05 |
| Woow.... Je mag me mailen...!!!! Sterkte! Liefss |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Toosdoosvriendloos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||