Ik ben alleen in deze koude, duistere plek.
Ik kan schreeuwen van verdriet.
Gillen van de pijn, maar niemand die het zal horen.
Ook jij niet, want je bent niet hier.
Jou woorden waren gelogen,
Uit gesproken dolken die nu in mijn hart steken.
Ze vloeien vergif door mij aderen.

Ik ben zo bang en het pad waar jij mij vroeger over leidde liep dood.
De rozen die in voorgoed vergane dagen mijn pad vormde zijn veranderd in zwarte doorenen.

Steeds verder steken de dolken in mijn hart.
Ik verdrink in het vergif dat me voorgoed heeft veranderd van een vlinder in een mot.
Ik word overspoeld door de tranen die maar blijven stromen.
Ik zie alles om me heen veranderen.
Zonnestralen die me vroeger warmte schonken zijn veranderd in de duisternis die me opslokt.

Steeds verder drijf ik weg van de wereld.
Het licht verdwijnt en de schaduwen vallen over me heen.
Vertrouwen werd weggevaagd en vervangen door stilte.
Een deken van voorgoed verdorde liefde verstikt me.

Ik sluit me ogen en vraag me af waar het verkeerd is gegaan.
Maar het antwoord vind ik niet, het is diep weggeborgen achter de karmozijnrode deur waarvan de sleutel in jouw gedachte ligt.
De plek waar ik in mooiere tijden woonde, de plek die ik nooit weer zal bereiken.

Steeds verder raak ik verstrikt in mijn eigen gedachten.
Het web van verdriet draait zich steeds strakker om me heen.
Draden wikkelen zich om me nek, gedachtes verstikken me.

En ik ben maar een stap verwijderd van het einde van dit leven.
Maar ik vind de kracht om verder te gaan in de warmte van het verleden.

Onder de ogen van de toekijkende mensen verga ik van de pijn.
Maar hoe hard ik ook huil niemand id het hoort.
Ik speel een vrolijke meid maar diep van binnen is het vuur dat ik mijn hart brandde voorgoed gedoofd.
En het as van deze liefde word elke dag een beetje verder weg gevoerd op de wind.


~~~---Memories sharp as diggers---~~~