lopend over straat niemand die mij kent..
niemand die weet wie ik werkelijk ben
niemand die weet hoe ik mij voel..
snapt iemand dan wat ik bedoel
een gevoel van eenzaamheid
maar loop toch maar telkens weer door
wachtent dat het goed zal komen..
en hopen dat ik maar niemand stoor..
zwijgend loop ik over straat
en vraag mezelf wat ik nu wil
als ik verder wil moet ik praten
of houd ik mij voorgoed stil
mijn gedachten gaan nergens heen
weet even niet wat ik denk
kijk naar de mensen om mij heen
en wat is dan wat ik hun schenk
lig stil op mijn bed
mijn hoofd ik helemaal leeg
waardoor is het zover gekomen..
mischien omdat ik eeuwig zweeg..