LR nooit meer alleen
er is een nieuw soort ruizen in de stad
in het dorp en het platteland
het glanst en volgt elke beweging
van dode hoek naar dode hoek
een mens is nooit meer alleen
en toch raakt steeds meer zoek
in te veel gepraat zonder contact
men klaagt liever steen en been
schuil niet in onverschilligheid
neem waar en beidt uw tijd
in het dorp en het platteland
het glanst en volgt elke beweging
van dode hoek naar dode hoek
een mens is nooit meer alleen
en toch raakt steeds meer zoek
in te veel gepraat zonder contact
men klaagt liever steen en been
schuil niet in onverschilligheid
neem waar en beidt uw tijd
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, juni 20, 2006 15:13 |
| En reik oprecht en met gevoel de harten naar elkaar. Herkenbaar de hedendaagse onverschilligheid en egocentrisme. Liefs en fijne dag, sunset |
|
| Bengelmans: | Dinsdag, juni 20, 2006 14:31 |
| mooi verwoord succes! groet bengelmans |
|
| chocaatje: | Dinsdag, juni 20, 2006 09:21 |
| Mensen moeten meer stilstaan met de dingen die wel goed zijn.Mooi geschreven.Liefs mieke | |
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||