Mijn zee
Dobberend in de leegte van mijn gedachten
Langs oeverloze kusten van gebroken glas
Te veel scherven om aan land te gaan
Geen schoenen om de pijn te verzachten
Of een veilige haven waar ik pas
Terwijl ik zo verlang naar vaste grond onder mijn voeten
Ik ben op doelloze drift geraakt
Maar waarom, hoe, wanneer?
Ik wil weg uit deze deining
Heb ik deze abstracte oceaan gemaakt?
Is er een les die ik hieruit leer?
Is mijn lot die van een éénling?
Ingetogen aanschouw ik het golvenspel
Ritmisch op- en heen-en-weer
Is er dan toch logica?
Ja....ja, het moet haast wel
Bij elke golfslag ontdek ik meer
Een allegorisch algebra
Van mijn levensverzamelingen
Dromen, verlangens, herinneringen
Mijn leven leeft hier op het tij
En langzaam voel ik me weer vrij
De golven slaan het glas tot zand
En brengen mij naar de nieuwe kust
Even voelt het als een droom
Ik sta weer op het vaste land
Dan vindt mijn zee opnieuw zijn rust
Ik heb mijn gedachten weer in de hand
Reacties op dit gedicht
| overdriver: | Zaterdag, juni 24, 2006 17:30 |
| bedankt voor de lieve woorden :) micha |
|
| sunset: | Zaterdag, juni 24, 2006 08:04 |
| Prachtig beeldend verwoord en neergezet. Liefs en heel vredige zaterdag, sunset |
|
| tulpje: | Zaterdag, juni 24, 2006 01:47 |
| heel heel mooi en goed verwoord herkenbaar maar ook jij niet opgeven lieverd wens je veel strekte en doe alles stapvoor stap oke liefs en knuffs tulpje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: overdriver | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 24 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||