verdriet
Soms voel ik tranen branden achter mijn ogen,
Dan zou ik graag even alleen zijn.
Ik voel zo’n vreselijke pijn
Van verdriet.
Maar echt wenen, dat kan ik niet.
Vele mensen willen mij helpen
Maar dat zou mij enkel nog harder kwellen
Ik kan alles wel stuk slaan
Of ik maak en wandeling langs de baan
Maar steeds als ik langs die zelfde baan loop,
Heb ik soms geen hoop
En zie ik geen toekomst meer voor mij
Was het maar allemaal gewoon voorbij
Dan zou ik graag even alleen zijn.
Ik voel zo’n vreselijke pijn
Van verdriet.
Maar echt wenen, dat kan ik niet.
Vele mensen willen mij helpen
Maar dat zou mij enkel nog harder kwellen
Ik kan alles wel stuk slaan
Of ik maak en wandeling langs de baan
Maar steeds als ik langs die zelfde baan loop,
Heb ik soms geen hoop
En zie ik geen toekomst meer voor mij
Was het maar allemaal gewoon voorbij
Reacties op dit gedicht
| flowers: | Woensdag, juni 28, 2006 21:16 |
| wat een radeloos gedicht, ik herken het echt!! sterkte liefs x |
|
| mamsiemomo: | Woensdag, juni 28, 2006 20:59 |
| Mooi geschreven. Er omheen lopen werkt vaak niet. Er dwars doorheen..... Groetjes, Mo |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sannekeuh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||