ooit zal de zon weer gaan schijnen

ooit zal de zon weer gaan schijnen

Als ik in m'n eigen ogen kijk,

zie ik zorgen en verdriet.

Ik voel me heel alleen,

niemand kent mijn echte pijn.

Ik lach niet meer,

mijn humor is verdwenen.

Niemand weet hoe lang mijn nachten zijn,

elke dag meer weer moeten vechten.

Ik staar maar voor me uit,

ik hoor mijn stem niet meer,

wat mij is aangedaan,

doet zo ontzettend zeer.

Maar eens dan droog ik m'n laatste traan

en kan ik de hele wereld weer aan.

Iedereen zal dan weer blij zijn dat ik lach,

ja, de humor en die zonnestrallen in mijn dag.

Ja, ooit zullen de wolken verdwijnen

en zal de zon weer gaan schijnen.

Dan mag ik er weer wezen,

zoals ik dan ben.

Want nu even niet,

want nu ben ik niks.

Ja, door mijn pijn en verdriet,

ja, elke dag maar weer die zorgen.

Geschreven door

tulpje

0

Reacties op dit gedicht

tulpje vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Anneke van Dijk-Ploeg:	Vrijdag, juni 30, 2006 23:12
leg je pijn in de handen van Jezus; laat het los liefs, namasté, Anneke

fran92:	Vrijdag, juni 30, 2006 22:55
ook met je zorgen en pijn ben je en lief mens meid! vergeet dat niet.. en straks kan jij zeker het weer aan! liefs mij

Over dit gedicht

Auteur: tulpje
Gecontroleerd door: Innerchild
Gepubliceerd op: 30 juni 2006
Thema's: [IK] [Delen] [Leven]