kansen
Ik vervloek soms stil al die boze momenten
Dat ik niet greep de kansen die ik had
Ik wachtte altijd tot de lichten dimden
En koos dan stilletjes het hazenpad
Banger voor het falen van een woord
Dan van dat onvoldane rotgevoel
Die zachtjesaan het zelfrespect vermoordt
Omdat het leven voortgaat zonder doel
Ik ben toch soms zo woedend op mezelf
Daar ik nooit zie, de opportuniteit
Enkel iets dat ooit zou kunnen wezen
Maar dat ’t hart ook achterlaat vol spijt
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Vrijdag, juli 07, 2006 10:47 |
| Het besef ervan maakt verandering mogelijk, indien gewenst. Een herkenbare slotzin voor velen, denk ik. Alweer boordevol gevoel. liefs ana |
|
| sunset: | Dinsdag, juli 04, 2006 10:03 |
| Wat een gedicht! Chapeau. Liefs, sunset |
|
| Gert: | Dinsdag, juli 04, 2006 09:31 |
| Schitterend mooi gedicht, graag gelezen. Groet, Gert |
|
| secunde: | Dinsdag, juli 04, 2006 09:08 |
| Wat een prachtig gedicht. Ik herken me er helemaal in, behalve dan, dat ik er niet kwaad om ben. "t Is nu eenmaal niet anders. Maar we blijven hopen. Secunde |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 04 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||