geen titel
Soms, soms als me ik zo rot voel,
Dat ik niet eens meer huilen kan.
Dan gaat het mis, dan gaat het fout,
Ja dan...
Dan grijp ik weer naar dat verdomde mes,
Bam, weg voornemen, weg goede wil.
Het loopt weg, net als die diep rode druppels,
Grote druppels bloed die langzaam mijn huid verlaten.
En dan, ineens, komen die tranen,
Tranen van spijt, van verdriet.
Te laat, het is te laat,
Terug draaien, dat kan nu niet.
Mijn voornemen is weg, verdwenen,
Net als mijn mes verzonken in mijn huid,
In mijn bloed,
Dat langzaam begint te stromen.
En ergens,
Ergens voelt dat toch wel goed
Reacties op dit gedicht
| *broken inside*: | Woensdag, juli 12, 2006 19:42 |
| mooi geschreven, herkenbaar, khoop dat je het toch zal kunnen laten want het is niet goed, sterkte,liefs |
|
| meisjuhh: | Donderdag, juli 06, 2006 22:32 |
| probeer de lichtpuntjes in je leven te zien (makkelijk gezegd.. ik weet het..) heel veel sterkte hoor! liefs van meisjuhh | |
| eternal love: | Donderdag, juli 06, 2006 22:09 |
| herkenbaar maar zo dom het is zo moeilijk om niet te doen sterkte liefs x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ^ik^ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||