Twee merels dansen om een boom
als indianen om een totempaal.
Het vuur van de avond
brandt in mijn netvlies en ik reik
naar het beeld achter mijn ogen
om te vergeten.
Ik hang mijn was over de leuning
van een oude brug, het water
zwijgt in al haar vormen.
Straks kom ik thuis
dan zwem ik weer
mijn rondjes als vanouds.
lachebekje1988: | Maandag, juli 17, 2006 17:42 |
TOP! KNUF |
|
QueenBee: | Maandag, juli 17, 2006 10:09 |
:)Wauw! | |
sunset: | Maandag, juli 17, 2006 09:17 |
Wohw. Voelbaar door jou overgebracht EVR. Liefs en mijn genegenheid, sunset PS: Waar blijft Het Schrijvertje nou ;=(? |
|
secunde: | Maandag, juli 17, 2006 01:02 |
Mooi gedicht. Klinkt een beetje eenzaam, maar daardoor zeer aansprekend Secunde |
|
DrieGeetjes: | Maandag, juli 17, 2006 00:25 |
:) | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 17 juli 2006 | ||
Thema's: |