Gebarsten glas
Gebarsten Glas
De barsten
worden groter,
hij is al een
gebroken man.
Zijn geest
is niet meer
dan een hoopje
scherven
van wat hij eens was,
zo mooi als een
kristallen glas.
Lijmen kan niet meer
de barsten zijn te groot,
ik veeg met een
stil gebaar
de restanten bij elkaar
houd de mooiste
delen apart
en bewaar ze
als kostbaar glas
in de binnenzak
van mijn jas.
Dat is het dichtste
bij mijn hart.
Anneke
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, juli 21, 2006 14:03 |
| Woh! Stilmakend, rakend. Chapeau. Liefs en mijn warme genegenheid, sunset |
|
| switi lobi: | Vrijdag, juli 21, 2006 12:48 |
| Ohhhh......dit is meer dan mooi geschreven! Liefsliefs, switi lobi |
|
| Oorlam: | Vrijdag, juli 21, 2006 11:35 |
| top! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke Bakker |  
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||