Placebo
alsof ik schipbreuk heb geleden
keert het heden zich naar het verleden,
door een oceaan meegevoerde depressie,
die een anker in mijn voeten slaat
de verbogen waarheid knipoogt vriendelijk
en een placebo vermenigvuldigt de zwaartekracht
een bittere smaak verspreidt zich in mijn denken
waar ik verveeld een versleten minuut afwacht
- iedereen zoekt naar een bron van oorsprong -
toch leg ik mijn hoofd neer waar het niets herkend
en zelden geluid makend, vraag ik om continuïteit
die mij waarborgt in een cirkel van wederzijds vertrouwen
'wij zullen elkaar zo nu en dan bevrijden'
kerf ik in het overgebleven wrakhout,
dat zonder reden zacht naar zuurstof snakt
maar het wekt geen medelijden in me op
Reacties op dit gedicht
| xavion: | Donderdag, augustus 24, 2006 20:37 |
| Raakt me enorm... X |
|
| sunset: | Vrijdag, juli 21, 2006 13:51 |
| Ik voel verwante herkenning. En toch heb ik onvoorwaardelijk het leven lief. Omdat leven liefde is. Prachtig verwoord en door mij graag gelezen. Liefs en fijne dag, sunset |
|
| Oorlam: | Vrijdag, juli 21, 2006 13:03 |
| top, en tip: word schipbreukeling for life;-) | |
| Jasper de Jong: | Vrijdag, juli 21, 2006 12:38 |
| Gevoel, ik voel gevoel... | |
| MizzTeaQ: | Vrijdag, juli 21, 2006 12:21 |
| Och drenkeling van het soms zo wrange leven , heden , verleden en toekomst in mekaar verweven als een vissersnet , mogelijk werelds beleven... Liefs en van mij een citroen om je bittere (na) smaak te verhelderen... Liefs , |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ninandra | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||