niet alleen
Pratend op dat één moment
Zo ver weg van elkaar
Op een uur vliegen afstand
Maar toch in gedachten daar
Ik kon je enkel geven
Een eerlijk begaan zijn met
Maar toch dat onvoldane
Nooit genoeg, zo leek het net
Want dat gevoel van onrecht
Dat sluipt doorheen het bloed
Dat heengaan dat doet denken
Aan wat er komen moet , …
… is niet eerlijk, dat beseffen zij
Die puur zijn in hun ziel
En denken aan de anderen
Niet hardop, maar subtiel
En hopelijk besef je,
Dat door al die twijfels heen
Er nog reden is tot lachen
Je staat daar niet alleen
En dus geef ik in gedachten
Een gemeende schouderklop
want misschien dan houdt het regenen
diep binnenin wel op
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Donderdag, augustus 10, 2006 20:06 |
| Ik volg mijn confraters hieronder. Een sterke. Doorheen woord en gevoel. Dikke kus ! ana |
|
| Oxygénée: | Donderdag, augustus 10, 2006 08:53 |
| Sterk!!!! pluim veer! |
|
| sunset: | Donderdag, augustus 10, 2006 08:48 |
| Wohw! Wat een schitterend beeld in jouw laatste strofe. Een mooi en graag gelezen voelgedicht. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||