vergeven
Ik heb geen leven.
Alleen reden om te beven.
Geen leven door jouw.
Nog steeds ben ik blauw.
Ik wist dat ik je niet kon verlaten.
Je niet alleen kon laten.
Ik heb het geprobeert.
Maar heb daarmee alleen mezelf bezeerd.
Voortaan gaat het anders zei je tegen mij.
Daarbij keek je zo blij.
Moet ik je geloven deze keer?
Of doe je me later weer zeer?
Ik vertrouw je weer.
Doe me deze keer geen zeer.
Ik hou veel van je.
Ik weet dat is dom van me.
Je bent mijn leven.
Ookal is het maar voor even.
Doe me niets meer aan.
Alsjeblieft niet meer slaan.
Ik kijk je recht in je ogen aan.
En ik weet dat je altijd in mijn leven blijft bestaan.
Je hebt spijt ik zie het in je ogen.
Daardoor kan ikje nu geloven.
Reacties op dit gedicht
| marileen: | Vrijdag, augustus 11, 2006 18:06 |
| Stilmakend pijnlijk. Sterk karakter heb je meid, vind het heel knap van je. Weet alleen wel wanneer het genoeg is. Succes! Liefs marileen |
|
| UsherFreak: | Vrijdag, augustus 11, 2006 18:05 |
| Moooooooooooooii | |
Over dit gedicht
| Auteur: C. Mcleod | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||