zelfs in de dood gezwegen
eens zal jouw licht mijn ogen ook gaan haten
dan druppelt in mijn hart bevroren winterregen
de sterren zullen dan het firmament verlaten
en het gesprokene zal worden dood - gezwegen
en op mijn huid zet zich het kille zwijgen
als schijnbaar eindeloos valt een winterregen
duizenden wolken zich verneigen
mijn sterven komt mezelf het minst gelegen
heel traag en bijna stokkend stroomt mijn bloed
en angst omknelt waarop niet valt te roemen
nog slechts één stap en mij ontbreek de moed
ach mocht ik slechts haar naam eens noemen
op ‘t eind toen wolken eindelijk braken
en ’t duister werd als in de langste nacht
heb ik dit gevecht in liefde mogen staken
en enkel nog aan haar, haar naam gedacht
regen als tranen stroomt over ’t wenend land
en ik slaap veilig in de warmte van Gods zegen
al heeft mij ook de smart van ’t afscheid overmand
haar naam heb ik nog immer dood - gezwegen.
**********
sunset 13-08-2006
**********