Wat ik wil
ik heb geen kracht,
te weinig macht,
om te vertellen wat ik voel,
te zeggen wat ik bedoel
geen zin in losse argumenten,
geschreven op oude perkamenten,
zie ik waar de schat verborgen ligt,
maar de kist zit dicht
de kist met de schat,
die ik nooit vergat,
mijn vrijheid,
mijn blijheid
mijn eigen kracht,
mijn enige macht,
mijn vuisten tegen de muur,
spuug ik vuur
als een draak die woedend is,
maar er is iets wat ik mis,
een zekere kracht,
een zekere vracht
zolder opgeruimd,
mijn duimen opgeduimd,
zag ik weer die ene blik,
waarvan ik niet meer schrik
toch schrok ik weer,
mijn vlam ging als een speer,
verbrand en alleen nog as,
en de as werd gas
de gas de hemel in,
nu sta ik met me kin,
op het randje van het raam,
en laat ik een traan
geen traan van verdriet,
want er is niemand die het echt ziet,
de haat,
het verraad
dat jij hier achter liet,
wat me nu verbied,
vrij te spreken,
alleen maar meer woede kweken
voel de angst en het verdriet,
die me moeder zelfs niet ziet,
het liefst zou ik springen,
maar ik kan het bedwingen
wil nog even blijven,
het proberen van me af te schrijven,
totdat het moment komt,
dat me leven verstomd
dat ik eindelijk weg kan,
en ik de kroon span,
op mijn levenswerk,
zonder dat ik het beperk
te weinig macht,
om te vertellen wat ik voel,
te zeggen wat ik bedoel
geen zin in losse argumenten,
geschreven op oude perkamenten,
zie ik waar de schat verborgen ligt,
maar de kist zit dicht
de kist met de schat,
die ik nooit vergat,
mijn vrijheid,
mijn blijheid
mijn eigen kracht,
mijn enige macht,
mijn vuisten tegen de muur,
spuug ik vuur
als een draak die woedend is,
maar er is iets wat ik mis,
een zekere kracht,
een zekere vracht
zolder opgeruimd,
mijn duimen opgeduimd,
zag ik weer die ene blik,
waarvan ik niet meer schrik
toch schrok ik weer,
mijn vlam ging als een speer,
verbrand en alleen nog as,
en de as werd gas
de gas de hemel in,
nu sta ik met me kin,
op het randje van het raam,
en laat ik een traan
geen traan van verdriet,
want er is niemand die het echt ziet,
de haat,
het verraad
dat jij hier achter liet,
wat me nu verbied,
vrij te spreken,
alleen maar meer woede kweken
voel de angst en het verdriet,
die me moeder zelfs niet ziet,
het liefst zou ik springen,
maar ik kan het bedwingen
wil nog even blijven,
het proberen van me af te schrijven,
totdat het moment komt,
dat me leven verstomd
dat ik eindelijk weg kan,
en ik de kroon span,
op mijn levenswerk,
zonder dat ik het beperk
Reacties op dit gedicht
| bijouken: | Zondag, september 24, 2006 03:02 |
| ;) | |
| ILse Bruintjes: | Dinsdag, augustus 15, 2006 18:28 |
| in mijn hart hou ik zielsveel van jou Ik mag je graag memy Hoop dat je gelukkig mag wezen xxxjes Ilse |
|
| d-lay: | Maandag, augustus 14, 2006 09:54 |
| superrrrrrr | |
| Rationalelfie: | Maandag, augustus 14, 2006 03:23 |
| heel mooi verwoord, als je zo blijft schrijven zal niemand jou verstommen liefs |
|
| dead_girl: | Zondag, augustus 13, 2006 22:54 |
| erg mooi geschreven liefs dead_girl |
|
| little flower: | Zondag, augustus 13, 2006 21:44 |
| heel mooi:D in mijn hart brand een kaarsje speciaal voor jou... in de hemel brandt een ster helemaal alleen voor jou, je bent namelijk een heel lief mens. die veel verdient:) -xxx- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: memy | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 13 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||