De Kloof
Daar stond ik aan de kloof,
triest en alleen.
Zonder jou, zonder liefde,
zonder armen om me heen.
Ik gilde je naam,
eerst zacht en toen luid.
Ik viel neer op mijn knieeen,
en huilde zonder geluid.
Tranen vielen naar beneden,
tranen blank en zout.
Wat zou ik moeten beginnen,
nu jij niet meer van me houdt.
Ik keek de donkere en kille diepte in,
de dood tegemoet.
Ik gil en ik huil,
omdat mijn bestaan jou niets meer doet.
Reacties op dit gedicht
| Nick: | Dinsdag, oktober 23, 2001 21:56 |
| Netjes! | |
| Tinne Verbeek: | Woensdag, juni 20, 2001 20:54 |
| Het is een pakkend gedicht. Het is triest... . Je hebt het heel mooi verwoord. | |
| Pieter Preutheuse: | Donderdag, december 21, 2000 20:29 |
| Yep,prachtig,gewoon prachtig. Nog maar zelden heb ik iemand zo prachtig weten dichten. Zelf probeer ik ook schrijfsels te produceren,maar ik bak er niet veel van.Ik denk wel dat we een beetje hetzelfde ondervinden.Deze wereld zegt me ook niet veel meer.Ik kan de oneerlijkheid van de mensen niet verdragen. groetjes:Pieter Preutheuse |
|
| cindy: | Zondag, oktober 15, 2000 19:59 |
| ik vond je gedicht zeer ontroerend. ik moest er eigenlijk om huilen omdat ik net ben gedumpt, en me zo in je gedicht kon inleven. goed hee | |
Over dit gedicht
| Auteur: angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||