Ooit ergens in een lang verleden...
Was er een jonge tiener met git zwart haar.
Eigenlijk een beetje gesloten ,verlegen
maar toch waar en daar.
Ik zag hem af en toe op school rondlopen.
Hoe kan je daar mee in kontakt komen?
Via via gingen we zwemmen in het Albert Kanaal.
Appelbeignets en verjaardagstaart op de boot.
Met vrienden wat rondhangen.
Zijn crosmachientje bewonderen!!
Tot hij me plotseling in zijn armen nam.
Hij keek me zo liefdevol aan en vroeg :
Wil je mijn meisje zijn?
Ik zou dom zijn om nee te zeggen
tegen zo'n kanjer van een tiener!
Spijtig genoeg heeft het niet lang geduurd.
Maar elk jaar op steeds dezelfde dag denkt hij aan mij.
Nu 28 jaar later is mijn kanjer van een tiener
een beetje grijs maar nog steeds een beetje
gesloten en verlegen.
Hij is me zeer dierbaar en hou ontzettend veel van hem.
Alleen maar met het feit van "wil je mijn meisje zijn"
Heeft hij me iets gegeven dat niemand me ooit gegeven heeft.
Ik kan je meisje niet meer zijn.
We hebben ieder ons eigen leven.
Onze vriendschap is er nog steeds.
*Speciaal voor E.L.*