Mijn kleindochters waren op bezoek,
en we zagen op een dvd een oude groep.
De klanken klonken uit de boxen,
als of ze net uit de winkel kwamen.

Even later zette ik een grammafoonplaat
van de zelfde groep op.
De klanken waren warm en oud
zonder hun ouderdom te verraden.

Mijn kleindochters zagen
die ene traan,
die eenzaam uit mijn oog vloeide.

En zegden me het volgende:
"Opa, je voelt de herrinneringen
van die oude groep in je op komen.
Wat zijn we blij dit gevoel te kunnen delen met je.
Want eens komt de tijd voor ons ook,
dat we het zelfde mee maken,
en dan zullen we denken,
aan deze avond, want je bent waardevol.

Teder gaf ik hun een kus,
op hun voorhoofd en zei:
"Als jullie aan me denken;
zal ik nooit sterven...
Laat ook het nageslacht
voelen dat Bonneke en ik,
altijd bij iedereen zullen zijn.
Want afscheid bestaat niet in onze wereld.