Het maakt mij echt niet meer uit,
het zit helemaal vol mij buit.
Eerst zeggen ze dit en dan weer dat,
ik ben dit gesodemieter zo zat.
Ik sleep me zelf er wel doorheen,
ik kan het heus wel alleen.
Ja, alleen hier in mijn de omgeving,
hun blijven maar in hun eigen kring.
Ik red me wel,
ik trek niet meer aan de bel.
Ik luister niet naar de mensen die zeggen,
en eigenijks hoef ik niks uit te leggen.
Maar er zijn een paar die zeggen ik kom geen stap vooruit,
nou ik zou zeggen maakt mij geen flikker meer uit.
Als ik het zelf maar beter weet,
dat ik elkedag weer zweet.
Elke dag maar vechten weer,
en dan nog zeggen je kom niets vooruit meer.
Als dat echt zo was,
was ik nu doos dus.
p.s ik ben toch aan het vechten
maar sommige zien dat niet
als ik echt niet vechte was ik weg
sorrie voor dit gedicht maar zo is het wel