slapend in een ......
Ik werd het huis uit gegooid,
ik al huilend op de vlucht.
Ik wist niet waarheen,
en zat ik daar maar heel alleen.
Al rijend tot 3 uur in de nacht,
ik had dit echt niet verwacht.
Ik belde het kliniek op,
nee, dat was echt niet top.
Ik was niet welkom,
ik moest maar thuis slapen.
Maar hoe kan dat nou als ik eruit gegeooid ben,
ik weet echt niet meer wie ik ben.
De hele nacht in de auto gezeten,
ik was zo bang.
Het was zo koud,
en door de tranen kreeg ik het heel benauwd.
Nu ben ik in me ouderelijke huis,
want er is niemand thuis.
Tranen blijven maar komen,
heb vanacht dus niet kunnen dromen.
Reacties op dit gedicht
| Hendrika89: | Dinsdag, augustus 22, 2006 19:08 |
| die kliniek kan de pot op! je verdient wat je nodig heb! maar alles komt goed! hou de moed Liefs |
|
| sunset: | Dinsdag, augustus 22, 2006 10:44 |
| Je zou ook jezelf eens kunnen vragen waarom je dit allemaal overkomt (En bedoel niet het eerdere, maar letterlijk dit). Geef je anderen wel de mogelijkheid om samen met jou te ''kunnen'' leven? Of geldt - en zo voelt het dikwijls in het dor jou verwoorde - alleen jouw willen, jouw visie. Liefs en mijn oprechte genegenheid, sunset |
|
| anneke van dijk: | Dinsdag, augustus 22, 2006 08:21 |
| onbegrijpelijke situatie; blijven praten, rustig blijven; er zal een oplossing komen! liefs, namasté, an |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 22 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||