En weet je schreef een vriend tot m
En weet je schreef een vriend tot mij
Ik voel geen, geen liefde bij jou
Voor de mens in het algemeen
En ik, voelde mij verloren
Zonder een Christus aan mijn zij
Hing ik verlaten in de kou
Als was elk woord van hem een steen
Die ik pijnvol moest aanhoren
Domme mensen tel mij er bij
Die denken en zeggen ik wou
Toch overeenkomen met elkeen
Ze wilden mij steeds versmoren
In deze wrede maatschappij
Die ik liever verlaten zou
Had ik geen liefde om mij heen
Die mij zegt niet te ontsporen
Ik voel geen, geen liefde bij jou
Voor de mens in het algemeen
En ik, voelde mij verloren
Zonder een Christus aan mijn zij
Hing ik verlaten in de kou
Als was elk woord van hem een steen
Die ik pijnvol moest aanhoren
Domme mensen tel mij er bij
Die denken en zeggen ik wou
Toch overeenkomen met elkeen
Ze wilden mij steeds versmoren
In deze wrede maatschappij
Die ik liever verlaten zou
Had ik geen liefde om mij heen
Die mij zegt niet te ontsporen
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, augustus 24, 2006 11:35 |
| Soms zijn harde woorden nodig om onszelf weer dingen te laten zien, of ook om te leren relativeren. En pijn ... Is het de pijn van het gezegde of de pijn van het besef. Treffend tonend neergezet. Liefs en nog altijd en steeds in oprechte vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 24 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||