de dood heeft me verraden
Ik sta op mijn vensterbank
mensen panikeren
ik sla ze van me weg
maar tegen de tranen kan ik me niet verweren.
ik wordt duizelig
de hoogte wordt me teveel
ik wil wel praten
maar er komt geen stem uit m'n keel
Ik begin te twijfelen
en vindt mezelf dom
ik keer langzaam terug
en draai me vluchtig om
Een windvlaag komt
en duwt steeds meer
ik vecht tegen de zwaartekracht
toch val ik neer
Vaarwel leven
ik val naar de grond
de dood heeft me verraden
de dood waarop ik stond
Vaarwel leven
het mocht niet zijn
dat is mijn laatste gedachte
die samenvalt met pijn
mensen panikeren
ik sla ze van me weg
maar tegen de tranen kan ik me niet verweren.
ik wordt duizelig
de hoogte wordt me teveel
ik wil wel praten
maar er komt geen stem uit m'n keel
Ik begin te twijfelen
en vindt mezelf dom
ik keer langzaam terug
en draai me vluchtig om
Een windvlaag komt
en duwt steeds meer
ik vecht tegen de zwaartekracht
toch val ik neer
Vaarwel leven
ik val naar de grond
de dood heeft me verraden
de dood waarop ik stond
Vaarwel leven
het mocht niet zijn
dat is mijn laatste gedachte
die samenvalt met pijn
Reacties op dit gedicht
| Navilana: | Woensdag, september 06, 2000 13:26 |
| Je hebt een mooie verwoording voor dingen en gevoelens,ik vind dit een goed gedicht.Groetjes Navilana... | |
Over dit gedicht
| Auteur: hannah | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||