Verdriet schaart zich achter de volle maan
die aanblik doet mijn hart verduisteren
de maan ontlaat zich met stenige tranen
valt als een sterrenregen voor loden voeten….
Een kreet van wanhoop weergalmt in de nacht
kaatst met oorverdovende kracht tegen muren
gelijk aan de dovenmansoren van mijn geliefde
mij ontnomen door zelfzuchtig belang…
Je egoïsme wurgt als een kronkelend serpent
rondom een blind en verlaten hart, de wurggreep
volhard in slopende minuten, knelt de verrotte pijn
die zich als prikkeldraad aanspant om een lepe ziel…
Vervloek de liefde, verban haar naar de vergetelheid
terwijl je het leven proeft met een druipende tong
op zoek naar vermeende slachtoffers in de driekruizen stad
in hoop dat je valkuilen je eens zelf zullen betrappen…
xavion: | Maandag, augustus 28, 2006 11:06 |
:) | |
M@rcel: | Zondag, augustus 27, 2006 12:46 |
intens voelbaar verwoord en geschreven Knuff M@rcel |
|
switi lobi: | Zondag, augustus 27, 2006 00:57 |
Bittere teleurstelling is voelbaar in gedicht... Liefsliefs, switi lobi |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 27 augustus 2006 | ||
Thema's: |