Vastgebonden handen..





Verdrietig, zit je naast mij..
Alleen de momenten met ons, maken je blij..
Je ziet het niet meer zitten, zie het aan je gezicht..
Zie ook een traan vallen, in het doffe schemerlicht..

Het gaat altijd maar goed met je, zeg je tegen iedereen..
Dat je elke dag pijn hebt, ziet er geen..
De nachtelijke bezoekjes, aan de wc, en het verdriet,
Het is er altijd, maar niemand die het ziet..

Pas als je echt bij ons leeft, en bij ons bent,
Echt bij ons gezin hoort, en ook ons echt kent..
Dan voel je de pijn, elke dag weer..
En zie je haar aftakelen keer op keer..

Vastgebonden handen, zo voelt het elke keer,
Want ik kan niets doen, telkens weer..
Je probeert vrolijk te zijn, maar je ogen stralen niet,
Je glimlacht wel, maar het is geen blijdschap wat je ziet..

Probeer sterk te blijven, mag niet verdrietig zijn..
Zoek afleiding, richt je niet op de pijn..
Het maakt me verdrietig, dat niemand ons kan verlossen van de pijn,
Leven zonder pijn, wat zou dat fijn zijn..

Elke avond denk ik even aan jou mama,
Ook als het goed gaat, kijk ik nog even naar buiten,
En hoop ik dat we de deur van ziekte kunnen sluiten..
Dat we voor eens en altijd niet meer in onzekerheid leven,
En wij jou, een gelukkig leven kunnen geven..