Ik laat het niet nog eens gebeuren,
ik moet opzoek gaan naar die felle kleuren.
Wat jij ook zegt tegen mij keer op keer,
ik laat niet met me sollen meer.
Ik heb al genoeg me leven laten afpakken,
waardoor ik nu nog steeds door ben aan het zakken.
Zo gaat het goed en zo weer k*t,
zo leef ik en zo weeer in die stille put.
En nu kom jij er ook nog eens bij,
laat me gang nou eens gaan en laat me vrij.
Je weet hoe je mij moet pakken,
waardoor ik weer ga zakken.
Maar nu moet ik eens wat harder zijn,
want je weet donders goed wat je doet doet me pijn.
Doordit laat ik vele tranen gaan,
want het wordt me te veel en kan het amper aan.
Ik snap jou niet,
heb jezelf zoveel pijn en verdriet.
En doe je daarom zo tegen mij,
waar zit jou verdriet en pijn.
Ik zal je met rust laten,
ik zal je heus niet gaan haten.
Maar zeker niet door jou zakken,
anders kun jij maar eens de spullen pakken.
Dan sodemieter jij maar op,
want ik krijg steeds op me kop.
Jij manupileerd mensen,
heb jij voor andere wel goede wensen.
Ik stop ook maar,
ik ben met dit gedicht klaar.
Ook al wil ik nog zoveel meer zeggen,
want ik kan dit nog niet naast me neer leggen.