Verdwijnpunt verkleurd
waar ik
in de regen
maar in angst
zachtjes verschrompel
Wij zijn slechts namen
er rest alleen de herinnering
van zomers, de maan
je huid
en de regen
wij zijn geweest
Ik draag je nog als litteken.
Door te leven
niet langer buitenspel
hoogstens de onmogelijkheid
staat tussen jouw glimlach
en mijn tranen
En ik kom niet verder, dan
hoe het was
en nooit meer zal zijn..