ze bleef me maar uitbekken
Zittend in een hoekje,
nog effen en het was nodig een zakdoekje.
Ik wilde al niet gaan,
want ik kan het gevecht niet meer aan.
Ik zat daar dus maar,
de ruzie is nog niet klaar.
Ik was stil en erg bang,
ik kwam niet uit het gevang.
Totdat ik moest praten,
ik wou ook me gevoelens daar achter laten.
Ze vroeg waarom ik boos was,
ik verschuilde onder tussen achter me tas.
Ik legde het allemaal uit,
dat vind ik niet goed was haar besluit.
Dat was geen antwoord zei zij dan,
ik zeggend is het dat ik het dan echt niet uit leggen kan.
De verpleegster en de rest vond het erg duidelijk hoe ik het zei,
ze zeiden je laat je nu een beetje vrij.
Iedereen was het wel met me eens daar,
alleen zei niet zei zei ik ben met jou klaar.
Het is nog niet eens uitgepraat,
ik ben echt helemaal daardoor van de kaart.
Wat kan ik nu nog doen dan,
is er wel wat ik nu nog wel goed kan.
Ik weet het echt niet meer,
dat gezeik keer op keer.
Ik voel me zo alleen,
was er maar iemand dicht bij me om me met een arm om me heen.
Reacties op dit gedicht
| Raira (Ria): | Woensdag, augustus 30, 2006 16:44 |
| het is moeilijk allemaal maar laat je niet door die ander raken.. niemand kan voor jou bepalen.. en wat Anneke zegt ben ik het helemaal mee eens duidelijker kan ik het niet zeggen sterkte meid liefs Ria |
|
| anneke van dijk: | Woensdag, augustus 30, 2006 15:58 |
| je bent duidelijk erg geraakt door de opmerkingen van iemand uit de groep; zij heeft je op je tere punt - je lichaam - geraakt. Je betn meer dan alleen dat lichaam; probeer opmerkingen daarover los te laten; geef die ander niet zoveel macht over jezelf knuffelkus! liefs, namasté, anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 30 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||