gevallen
Het vallen is weer gebeurt,
niks wat me opfleurt.
Ik kan nog niet opstaan,
ik kan het echt niet aan.
Ik blijf maar liggen op de grond,
waar ik eerder wel op stond.
Maar nu lukt het me niet,
tranen over me wang van verdriet.
Ik voel me heel erg klein,
Is er in het leven nog wel iets fijn.
Droog me tranen dan,
dat is iets wat ik zelf niet meer kan.
Waar is de grote ik gebleven,
is die gestopt met leven.
Waar ben ik toch heen,
ik voel me zo ontzettend alleen.
Reacties op dit gedicht
| anneke van dijk: | Maandag, september 04, 2006 22:38 |
| rust nemen, morgen zie je wel verder liefs, namasté, anneke |
|
| Nemesis: | Maandag, september 04, 2006 22:24 |
Aight. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 04 september 2006 | ||
| Thema's: | ||