Je zei het met een lief gebaar,
doordringende, verliefde ogen.
Toch niet echt zonder gevaar,
lichtjes naar mij gebogen.

Een kinderwens heb je al lang,
daarvoor was ik al bang,
toen kwam het moment,
het duurde veel te lang.

Een week in onzekerheid,
je bezorgdheid raakte me diep,
toen kwam de vrijheid,
toen je nog sliep.

Ik ging stilletjes naar beneden,
deed de test,
toch niet tevreden,
toen volgde de rest...

Allebei toch teleurgesteld,
de test negatief,
ik was al op de gedachte gesteld,
dat ik mezelf al belief.

Toch geen kindje van ons beide,
een beetje verdriet,
gaan we verder ons eigen leven leiden...

Dat was mijn wens,
de mama worden van jou kind,
ik ben ook maar een mens,
wat iedereen daar ook van vind...