en toch zo alleen
Met al die mensen om me heen,
ben ik toch nog zo alleen.
Ze begrijpen me niet,
en op medeleven moet ik ook al niet rekenen.
We zijn met zoveel mensen op de wereld,
maar geen die mij zouden begrijpen.
Door niet met iemand te kunnen praten,
krop ik alles op.
En ben een tikkende tijdbom,
let op als ik ontploffen zal,
want dan zullen ze zich bekklagen,
dat ze nooit luisterden naat men verdriet.
Want er is maar een beperkt aantal verdriet dat men hart kan verdragen.
Reacties op dit gedicht
| Zaagsken: | Vrijdag, september 29, 2006 13:19 |
| Ik begrijp je toch? Of niet want ik begin eraan te twijfelen | |
| Tesso15: | Maandag, september 11, 2006 15:40 |
| heel mooi geschreven en ik zal je zeggen dat ik dat gevoel ook heb, dus ik begrijp je. succes met je andere gedichten. Groetjes Tessie |
|
| Ton Rijkers: | Zondag, september 10, 2006 10:31 |
| Het eenzame verdriet spreekt hier heel duidelijk uit. En ja..ik denk dat ik je wèl begrijp hoor. Mocht je eens wat wilen mailen of (msn)praten. Laat het maar weten.. Groetjes, Ton |
|
| Hendrika89: | Zondag, september 10, 2006 09:53 |
| heel mooi.. krop je niet alles op.. maar delen! je kunt bij mij terecht.. dat is maar wat ik zeggen wou.. Liefs |
|
| bijouken: | Zondag, september 10, 2006 09:40 |
| Mooi geschreven meid. Zoek je vrienden op en krop je ellende niet op. Lieve knuffel. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: weerwolfjuhn | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2006 | ||
| Thema's: | ||