zoveel pijn en verdriet
zoveel pijn en verdriet
niks mocht, alles mocht niet.
Met z'n kleren moest hij ze bedekken.
Al zijn schrammen en blauwe plekken.
zijn vaders handen kwamen hard aan.
niks om zich mee te verweren want
hij durfde ook niet terug te slaan.
Vaak voelde hij zich ellendig en alleen.
Vrienden had hij niet, niet eens een!
zoveel verdriet en zoveel pijn.
de enigste oplossing was de vroegste trein.
Nu ligt hij daar in het ochtendlicht.
Dood en verminkt, met een lach op z'n gezicht.
niks mocht, alles mocht niet.
Met z'n kleren moest hij ze bedekken.
Al zijn schrammen en blauwe plekken.
zijn vaders handen kwamen hard aan.
niks om zich mee te verweren want
hij durfde ook niet terug te slaan.
Vaak voelde hij zich ellendig en alleen.
Vrienden had hij niet, niet eens een!
zoveel verdriet en zoveel pijn.
de enigste oplossing was de vroegste trein.
Nu ligt hij daar in het ochtendlicht.
Dood en verminkt, met een lach op z'n gezicht.
Reacties op dit gedicht
| Ann Naessens: | Maandag, oktober 03, 2005 18:49 |
| zemi: | Maandag, augustus 23, 2004 21:29 |
| jezus......heel mooi. Liefs, zemi | |
| The Wizard Of Lightning: | Donderdag, februari 28, 2002 12:10 |
| letterlijk rillingen van gekregen.. | |
| Evi: | Vrijdag, januari 18, 2002 09:23 |
| .......prachtig...... heel veel liefs Evi | |
| angels: | Vrijdag, december 28, 2001 18:04 |
| heel mooi geschreven..... | |
Over dit gedicht
| Auteur: marjolein | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 december 2001 | ||
| Thema's: | ||