laat het nou niet gebeuren
Laat het nou niet gebeuren,
ik sluit weer me deuren.
Ik draai ze weer op slot,
en maak mezelf en andere weer kapot.
Ik kan ze niet open houden,
terwijl ik het juist opbouden.
Maar ze zijn weer dicht,
en zie even geen licht.
Het is hier zo donker om me heen,
en voel me zo verdomd alleen.
Waar is mijn kracht en moed,
het ging toch best goed.
Maar het houd niet op,
en ben weer in die knop.
Zal het morgen weer anders zijn,
want dit doet me verdriet en pijn.
Reacties op dit gedicht
| elemmïré telemnar: | Vrijdag, september 22, 2006 10:08 |
| mooi,knap beschreven. soms lijkt het misschien alsof je moet vechten tegen jezelf..maar je vecht altijd voor jezelf! liefs PS: klein puntje..probeer te letten op je schrijffouten. |
|
| *papillon*: | Donderdag, september 21, 2006 21:08 |
| kom op hé! je kunt het wel! liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 21 september 2006 | ||
| Thema's: | ||