slechts een steel
de afstand, tussen de rozenbladen
en de harde grond, slechts een steel
met dorens eerder betreden
gepunt stekeligheid verraden
de wijle van wentel in fluweel
heimwee zoet zacht dromerij
was kortstondig in een waas
met lief gekoosd vleierij
de vaart was rap van gang
druppend na in het bloedrood
waar handen der ziel grepen
als temper in snelheidsvang
aan de voet zwijgend wederom
geworteld, zo wie ik ben, volg ik
onverloochenend mijn weg
in de stilte, richting zon
hiljaa: | Donderdag, september 21, 2006 20:25 |
zeeeeeeeer mooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
sunset: | Donderdag, september 21, 2006 11:44 |
Maar nooit zullen er rozen bloeien zonder doornen. In niemands tuin. Al hoeven de doornen niet altijd te kwetsen. Liefs en mijn omarmende genegenheid, sunset |
|
switi lobi: | Donderdag, september 21, 2006 09:38 |
Dit gedicht is zo mooi als het mens dat het geschreven heeft.... Dikke kus Liefsliefs....switi lobi |
|
H.J.: | Donderdag, september 21, 2006 02:01 |
onverloochenend mijn weg in de stilte, richting zon prachtig Maria. blijf dat doen. trustenkusss en fijne wacht. xxx H.J. (ben weer veel te laat nog op) |
|
Roland Hainje: | Donderdag, september 21, 2006 01:48 |
wat er al niet onder al dat mooie schuilt maria!-de bloem. ik vind het een prachtig gedicht. graag gelezen en een bron voor inspiratie. groetjes, Ro |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 21 september 2006 | ||
Thema's: |