die verdoemende lucht
die verdoemende lucht in mijn longen
waarvan niemand weet dat die er zit
het is er diep in weg gedrongen
nu voel ik me nooit meer fit
eens was het leven nog vol geluk
kon ik rustig de trap op lopen
maar nu ben ik meteen stuk
het valt niet weg te kopen
want ik heb het zelf gedaan
mijn longen heb ik zelf weg geslopen
ze zijn voor eens en altijd vergaan
waarvan niemand weet dat die er zit
het is er diep in weg gedrongen
nu voel ik me nooit meer fit
eens was het leven nog vol geluk
kon ik rustig de trap op lopen
maar nu ben ik meteen stuk
het valt niet weg te kopen
want ik heb het zelf gedaan
mijn longen heb ik zelf weg geslopen
ze zijn voor eens en altijd vergaan
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, september 22, 2006 21:13 |
| Ik herken dat. Mijn schoonmoeder haar longblaasjes ook weg. Overmatig en werkelijk veel te veel roken. Zij stierf toen zij amper zestig was. Sterkte en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, september 22, 2006 19:10 |
| goed verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: sneeuwbaviaan | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2006 | ||
| Thema's: | ||