Ik had het niet door…
Wat was er toch met je aan de hand.
Maar je had dus kanker…
Me leven was verwoest aan de binnenkant.

4 maanden in het ziekenhuis…
Waar ze niks meer voor je konden betekenen.
Toen nog 2 maanden thuis gelegen…
Terwijl je tijd om te leven eigenlijk al was verdwenen.

Je was zo ziek...
Dat je niet eens meer wist wie ik was.
Zelf je man herkende je niet...
Dat prikte in me hart als een scherp stuk glas.

Het was opeens allemaal voorbij…
Je was opeens weg.
Ik realiseerde het me allemaal nog niet…
Kom op..ik was pas 12 zeg.

Ik heb nooit echt afscheid van je kunnen nemen...
Je had ons al verlaten.
Het ging allemaal zo snel...
We hadden het te laat in de gaten.

Me leven ging gewoon verder...
Niks aan de hand en geen problemen.
Maar ongeveer een jaar geleden...
Kon ik geen beslissingen meer nemen.

Alles ging verkeerd in me leven...
Dan zat ik opeens weer te huilen.
Maar waarom wist ik dan niet...
Het liefst wou ik dan bij jou schuilen.

Ik probeer de draad weer op te pakken…
En heb het dan weer super naar me zin.
Maar soms val ik weer terug…
En begint het weer vanaf het begin.

Je bent altijd bij me…
Je steunt me met alles wat ik doe en laat.
En dat weet ik gewoon zeker…
Ik weet zeker dat je me nooit verlaat.

Je bent een klein engeltje op me schouder…
Je bent gelukkig met het leven wat je heb geleefd.
Een man en 3 kinderen op de wereld achter gelaten…
Dat is iets wat je jezelf misschien nooit vergeeft.

Maar ooit ga ik het halen…
En dan ben ik weer in de gelukkige sfeer.
Dan ben ik dood…
En dan zie ik jou weer……mam…

In memory of my mom…07-06-2000…