Stervende geest
Vergeten en verlaten staar je steeds
terug het verleden in; het begin van
het gevecht, van de pijn die jij al hebt
geleden. Je leeft, maar de afstand tot
de dood verkleind.
Beschadigd door gedachtes, gebroken
door leed; niemand zal het hart ooit
kunnen lijmen. Het is te laat om op te staan,
de tranen zijn te diep en het donker te armzalig.
De harmonie is ver te zoeken in de wereld
waarin jij gaat; je vernielde lichaam leeft,
maar je geest sterft langzaam naar een plaats
waar jij je altijd al bevindt.
terug het verleden in; het begin van
het gevecht, van de pijn die jij al hebt
geleden. Je leeft, maar de afstand tot
de dood verkleind.
Beschadigd door gedachtes, gebroken
door leed; niemand zal het hart ooit
kunnen lijmen. Het is te laat om op te staan,
de tranen zijn te diep en het donker te armzalig.
De harmonie is ver te zoeken in de wereld
waarin jij gaat; je vernielde lichaam leeft,
maar je geest sterft langzaam naar een plaats
waar jij je altijd al bevindt.
Over dit gedicht
| Auteur: Elise, | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 04 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||