afscheid 315
de dagen geven aan
dat een huid zo strelen
voelbaar een heerlijkheid is
was en altijd blijven zal
dat een huid zo strelen
voelbaar een heerlijkheid is
was en altijd blijven zal
verscheurd door ooit wat ontstaat
en nimmer zal verdwijnen
met liefde een geluk
maar ook met pijn een verdriet
en nimmer zal verdwijnen
met liefde een geluk
maar ook met pijn een verdriet
alles neemt me mee
als een nachterlijke autorit
ver weg van hier
wanneer raakt benzine op
als een nachterlijke autorit
ver weg van hier
wanneer raakt benzine op
als onze stommigheden voor elkaar
ons voeden, geven en toch ook nemen
tot de stralen van de zon en haar warmte
ons laten verbranden en kenmerken
ons voeden, geven en toch ook nemen
tot de stralen van de zon en haar warmte
ons laten verbranden en kenmerken
en een herinnering te geven
tot de dood ons scheidt
tot de dood ons scheidt
Reacties op dit gedicht
| bijouken: | Donderdag, oktober 12, 2006 12:56 |
| Mooi delend verwoord. Het zijn risico''s, de brandwonden zullen wel helen en een lesje te leren geven. Ach wat, als je gaat kan je ook vallen. Liefs. |
|
| Angel13: | Vrijdag, oktober 06, 2006 19:14 |
| Mooi geschreven. Veel sterkte Liefs Angel13 xxx |
|
| Mathilde: | Vrijdag, oktober 06, 2006 09:43 |
herkenbaar... van de eerste tot de laatste letter... kus! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eye witness | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||