zo vaak...
Zo vaak gedachtends gehad
ik kan het wel alleen
Heb geen hulp nodig in het leven
kan mezelf wel helpen en alles verdragen.
Maar dat was een diepste leugen
red het echt niet alleen
Kan niet eens goed voor mezelf zorgen
die stemmingswisseling kan ik niet eens aan.
Ook al is die muur zo veilig
een grote masker dagelijks dragen
Maar dan kom ik alleen te staan
en kom er echt niet meer uit.
Op therapie toch te vaak een lach
totdat ze me raken met woorden
Lijk dan wel te verzuipen
en kruip dan weer inelkaar zonder dat ze me zien.
Er komt geen woord ter boven
ook al zou ik zoveel willen zeggen
Want ik kan het niet alleen
maar dagelijks bang voor het leven.
Reacties op dit gedicht
| anneke van dijk: | Zondag, oktober 08, 2006 17:07 |
| goed dat je erkent, dat je het niet alleen kunt... maar je hoeft het ook niet helemaal alleen te doen; je hebt je therapiegroep en hier op freaks krijg je ook veel ondersteuning... ga ervoor, je bet het waard! liefs, namasté, an |
|
| lely elfje: | Zondag, oktober 08, 2006 16:10 |
| herkenbaar en mooi gedaan! kus elfje |
|
| jantje maan: | Zondag, oktober 08, 2006 15:30 |
| met dit gevoel leef ik ook de laaste dagen sterkte grts jantje maan |
|
| Claire Q: | Zondag, oktober 08, 2006 15:22 |
| Is het bang voor het leven? Of bang voor de confrontatie dat je kan laten voelen?* jij bent degene met de touwtjes in handen, uiteindelijk. | |
Over dit gedicht
| Auteur: beauty-angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||